Ciąg dalszy... dla Leszka (gościnnie Grupa Teatralna Wikingowie)
Kuba Kapral
Opis
„Ciąg dalszy…dla Leszka” to już czwarty spektakl Grupy Teatralnej Wikingowie, spektakl wyjątkowy podsumowujący pewien etap dramowo-warsztatowo-terapeutycznej pracy członków Grupy Teatralnej Wikingowie.
Spektakl „Ciąg dalszy…dla Leszka” jest wyjątkowy z kilku powodów. Po pierwsze twórcy zaprosili do pracy osoby spoza swojego kręgu: znakomitego aktora Teatru Polskiego w Poznaniu Piotra Dąbrowskiego, Kubę Kaprala, performera i dramaturga, mającego doświadczenie pracy w alternatywnych teatrach, a także znaną poznańską (ale także bardzo dobrze rozpoznawalną w całym kraju) kompanię scenografów, kryjącą się pod nazwą Grupa Mixer (Dorota Gaj-Woźniak, Robert Woźniak, Monika Ułańska). Po drugie, przedstawienie opiera się na innej formie poszukiwań artystycznych, budowane jest na improwizacji, ruchu, wyrażaniu emocji bez słów, co jest dla członków Grupy nowym, rozwijającym doświadczeniem. Spektakl dotyczy mechanizmu uzależnienia i jest oparty w dużej mierze na osobistych doświadczeniach członków Grupy. Poruszanie takiego tematu w naszym społeczeństwie jest szczególnie ważne biorąc pod uwagę skalę problemu i niewielką w gruncie rzeczy wiedzę na temat mechanizmów uzależnienia. Edukowanie w tym zakresie powinno dotyczyć zarówno dorosłych odbiorców sztuki, jak młodzież.
Leżałem na podłodze, patrzyłem w sufit i czekałem na śmierć. Nie mogłem już pić, ciało odmówiło mi posłuszeństwa. Odkąd nie piłem, nie miałem kumpli, żona już dawno odeszła, matka nie żyła. Z kranu kapała woda. Od czasu do czasu doczołgiwałem się do kranu i napełniałem wodą butelkę po mleku. Ta woda utrzymała mnie przy życiu. W końcu znalazła mnie milicja. Przeżyłem....
Tematem spektaklu jest uzależnienie. Tworzywem, na którym pracują twórcy spektaklu – taśmy analogowe.
Podczas zapisu na taśmę głowica elektromagnetyczna za pomocą „silnego” pola ustawia domeny magnetyczne, a podczas odczytu wychwytuje zmiany pola spowodowane różnym namagnesowaniem taśmy. Podobnie jest w mózgu: tak tworzą się ścieżki neuronalne, jako rodzaj zapisu. Jest to przydatne w uczeniu się, zapamiętywaniu, ale w przypadku uzależnienia zgubne, bo schematy zachowań uzależnieniowych są dosłownie zapisane w mózgu. Dlatego tak trudno z nimi walczyć i dlatego potrafią uaktywnić się po wielu latach abstynencji. Punktem wyjścia są biografie, punktem dojścia uniwersalna opowieść o zmaganiu się z chorobą, ale przede wszystkim z samym sobą.
Spektakl „Ciąg dalszy…dla Leszka” jest wyjątkowy z kilku powodów. Po pierwsze twórcy zaprosili do pracy osoby spoza swojego kręgu: znakomitego aktora Teatru Polskiego w Poznaniu Piotra Dąbrowskiego, Kubę Kaprala, performera i dramaturga, mającego doświadczenie pracy w alternatywnych teatrach, a także znaną poznańską (ale także bardzo dobrze rozpoznawalną w całym kraju) kompanię scenografów, kryjącą się pod nazwą Grupa Mixer (Dorota Gaj-Woźniak, Robert Woźniak, Monika Ułańska). Po drugie, przedstawienie opiera się na innej formie poszukiwań artystycznych, budowane jest na improwizacji, ruchu, wyrażaniu emocji bez słów, co jest dla członków Grupy nowym, rozwijającym doświadczeniem. Spektakl dotyczy mechanizmu uzależnienia i jest oparty w dużej mierze na osobistych doświadczeniach członków Grupy. Poruszanie takiego tematu w naszym społeczeństwie jest szczególnie ważne biorąc pod uwagę skalę problemu i niewielką w gruncie rzeczy wiedzę na temat mechanizmów uzależnienia. Edukowanie w tym zakresie powinno dotyczyć zarówno dorosłych odbiorców sztuki, jak młodzież.
Leżałem na podłodze, patrzyłem w sufit i czekałem na śmierć. Nie mogłem już pić, ciało odmówiło mi posłuszeństwa. Odkąd nie piłem, nie miałem kumpli, żona już dawno odeszła, matka nie żyła. Z kranu kapała woda. Od czasu do czasu doczołgiwałem się do kranu i napełniałem wodą butelkę po mleku. Ta woda utrzymała mnie przy życiu. W końcu znalazła mnie milicja. Przeżyłem....
Tematem spektaklu jest uzależnienie. Tworzywem, na którym pracują twórcy spektaklu – taśmy analogowe.
Podczas zapisu na taśmę głowica elektromagnetyczna za pomocą „silnego” pola ustawia domeny magnetyczne, a podczas odczytu wychwytuje zmiany pola spowodowane różnym namagnesowaniem taśmy. Podobnie jest w mózgu: tak tworzą się ścieżki neuronalne, jako rodzaj zapisu. Jest to przydatne w uczeniu się, zapamiętywaniu, ale w przypadku uzależnienia zgubne, bo schematy zachowań uzależnieniowych są dosłownie zapisane w mózgu. Dlatego tak trudno z nimi walczyć i dlatego potrafią uaktywnić się po wielu latach abstynencji. Punktem wyjścia są biografie, punktem dojścia uniwersalna opowieść o zmaganiu się z chorobą, ale przede wszystkim z samym sobą.
Realizatorzy
Reżyseria Dorota Abbe
Scenografia Grupa Mixer
Produkcja Izabella Nowacka (Fundacja Na Marginesie)
Obsada
Leszek Furmanek (+)
Leszek Noster
Dariusz Baumann
Michał Kuta
oraz aktor Teatr Polskiego w Poznaniu _ 1875 Piotr Dąbrowski
Głosy z offu: Leszek Noster, Dariusz Baumann, Marek Kwieciński
Leszek Noster
Dariusz Baumann
Michał Kuta
oraz aktor Teatr Polskiego w Poznaniu _ 1875 Piotr Dąbrowski
Głosy z offu: Leszek Noster, Dariusz Baumann, Marek Kwieciński
GRUPA TEATRALNA WIKINGOWIE:
Wikingowie to projekt społeczno-teatralny założony w 2013 roku przez aktorkę Teatru Nowego w Poznaniu Dorotę Abbę i mieszkańców Ośrodka dla Bezdomnych nr 1 w Szczepankowie, w ramach którego zostały zrealizowane trzy spektakle: „Powrót Wikingów” (premiera: styczeń 2014) opowiadający o losie ludzi bezdomnych, o ich marzeniach i planach, o różnych przyczynach bezdomności, „Nibylandia” (premiera: grudzień 2014), który traktuje o wychodzeniu z bezdomności oraz „Sztama” (premiera: wrzesień 2017, w ramach projektu Teatr Powszechny), o uprzedzeniach i stereotypach.
Spektakle były prezentowane w: Poznaniu (w Osiedlowym Domu Kultury na Skarpie, w Teatrze Nowym, w Teatrze Ósmego Dnia, w Centrum Kultury Zamek i na Placu Wolności w ramach festiwalu Malta), w Warszawie, Krakowie, Suwałkach, Radomiu, Szczecinie, Gnieźnie, Koninie, Jarocinie, Lesznie i Kościanie.
Dla członków grupy teatr ma działanie terapeutyczne: część aktorów opuściła Ośrodek, większość pracuje i, przede wszystkim, praca mobilizuje ich do zachowania trzeźwości.
Spektakle odbierane są entuzjastycznie, spora część widzów deklaruje, że diametralnie zmieniła swój stosunek do osób bezdomnych.
Partnerzy projektu: Teatr Ósmego Dnia, Ośrodek dla Bezdomnych nr 1 w Poznaniu, Teatr Nowy im. T. Łomnickiego w Poznaniu, Urząd Miasta Poznania.
Wikingowie to projekt społeczno-teatralny założony w 2013 roku przez aktorkę Teatru Nowego w Poznaniu Dorotę Abbę i mieszkańców Ośrodka dla Bezdomnych nr 1 w Szczepankowie, w ramach którego zostały zrealizowane trzy spektakle: „Powrót Wikingów” (premiera: styczeń 2014) opowiadający o losie ludzi bezdomnych, o ich marzeniach i planach, o różnych przyczynach bezdomności, „Nibylandia” (premiera: grudzień 2014), który traktuje o wychodzeniu z bezdomności oraz „Sztama” (premiera: wrzesień 2017, w ramach projektu Teatr Powszechny), o uprzedzeniach i stereotypach.
Spektakle były prezentowane w: Poznaniu (w Osiedlowym Domu Kultury na Skarpie, w Teatrze Nowym, w Teatrze Ósmego Dnia, w Centrum Kultury Zamek i na Placu Wolności w ramach festiwalu Malta), w Warszawie, Krakowie, Suwałkach, Radomiu, Szczecinie, Gnieźnie, Koninie, Jarocinie, Lesznie i Kościanie.
Dla członków grupy teatr ma działanie terapeutyczne: część aktorów opuściła Ośrodek, większość pracuje i, przede wszystkim, praca mobilizuje ich do zachowania trzeźwości.
Spektakle odbierane są entuzjastycznie, spora część widzów deklaruje, że diametralnie zmieniła swój stosunek do osób bezdomnych.
Partnerzy projektu: Teatr Ósmego Dnia, Ośrodek dla Bezdomnych nr 1 w Poznaniu, Teatr Nowy im. T. Łomnickiego w Poznaniu, Urząd Miasta Poznania.
Galeria zdjęć
Partnerzy
