SALON ARTYSTYCZNY - spotkanie z poezją Stanisława Grochowiaka
Opis
Grochowiak narąbał całych ćwierci baroku, połci dekadencji, kawałów ekspresjonizmu, doprawił je Norwidem, Libertem, Gałczyńskim, Bóg wie, czym jeszcze, wszystko to wrzucił do kotła, zagotował, odcedził i ciepłe jeszcze sprasował w gęste, treściwe wiersze.
Prof. Jan Błoński
Do wymienionych przez znanego krytyka fascynacji literackich Stanisława Grochowiaka, dodać należałoby jeszcze Leśmiana, do inspiracji którym poeta sam się przyznawał.
W jednym ze swoich najgłośniejszych wierszy, zatytułowanym „Święty Szymon Słupnik”, Grochowiak napisał o sobie: „Powołał mnie Pan na bunt”. To krótkie stwierdzenie zawiera w sobie skondensowaną prawdę o życiu i twórczości Grochowiaka. Od momentu spektakularnego debiutu literackiego – znakomicie przyjętego przez krytyków tomiku wierszy „Ballada rycerska” z 1956 r. – w wierszach Grochowiaka dają się zaobserwować cechy charakterystyczne dla całej jego późniejszej twórczości: inspirację kulturą francuską, motywy kultury barokowej i średniowiecznej, elementy groteski i estetyki brzydoty, ale nade wszystko postawa buntu wobec rzeczywistości.
Być może to właśnie ta cecha jego pisarstwa (ale i charakteru) sprawiła, że Grochowiak stał się bardzo szybko czołowym twórcą pokolenia „Współczesności” (do którego należeli także m.in. Ernest Bryll i Władysław Terlecki), nazwanej od tytułu pisma, na łamach którego drukowali utwory literackie i teksty publicystyczne.
Z poezją Grochowiaka najczęściej łączony jest termin „turpizm” zaczerpnięty z wiersza Juliana Przybosia „Oda do turpistów” z 1962 roku, w którym zaatakował on Grochowiaka, Różewicza i Białoszewskiego, oskarżając ich o umiłowanie brzydoty i fascynację śmiercią i rozkładem. Grochowiak podchwycił ten termin i nadał mu pozytywne znaczenie. Miał on oznaczać nie fascynację brzydotą i śmiercią, lecz zamiłowanie do rzeczy zwyczajnych, prowadzące do afirmacji rzeczywistości – dzisiaj tę postawę w jego twórczości nazywa się również mizerabilizmem. Grochowiak obok kilku znakomitych tomików wierszy wydał również liczne dramaty, wśród których najgłośniejsze to m.in. „Chłopcy” i „Szachy”. Jest również autorem wielu artykułów publicystycznych, zbiorów opowiadań i kilku powieści.
Po roku 1968 Grochowiak stał się obiektem ataków pokolenia „Nowej Fali”. Młodzi twórcy krytykowali czołowego poetę poprzedniego pokolenia zarówno za poetykę, która nie odpowiadała hasłom „mówienia wprost”, jak i za postawę społeczną. Ataki te, jak również problemy materialne Grochowiaka i jego pogłębiająca się choroba alkoholowa (która doprowadziła go w końcu do przedwczesnej) wytworzyły niedobrą atmosferę wokół jego postaci. Ponowny wzrost zainteresowania jego twórczością zaczął się w latach 90. XX wieku i trwa.
SALON ARTYSTYCZNY to nowy projekt Teatru Miejskiego adresowany do wszystkich wielbicieli poezji. Chcąc umilić Państwu jesienno-zimową aurę serdecznie zapraszamy do wspólnej lektury najpiękniejszych i najbardziej lubianych wierszy wybranych poetów. Wiersze czytać będą zaproszeni aktorzy razem z Państwem, naszymi Widzami.
Gospodynią spotkań jest JULIA WERNIO - znakomita reżyserka teatralna, współzałożycielka Teatru im. S. I. Witkiewicza w Zakopanem, była dyrektorka Teatru Współczesnego we Wrocławiu, wieloletnia szefowa Teatru Miejskiego im. W. Gombrowicza w Gdyni.
Serdecznie zapraszamy!
2 listopada 2020, godz. 18.00, WSTĘP WOLNY!
Projekt dofinansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury, w ramach programu "Edukacja kulturalna" realizowanego przez Narodowe Centrum Kultury.
Do wymienionych przez znanego krytyka fascynacji literackich Stanisława Grochowiaka, dodać należałoby jeszcze Leśmiana, do inspiracji którym poeta sam się przyznawał.
W jednym ze swoich najgłośniejszych wierszy, zatytułowanym „Święty Szymon Słupnik”, Grochowiak napisał o sobie: „Powołał mnie Pan na bunt”. To krótkie stwierdzenie zawiera w sobie skondensowaną prawdę o życiu i twórczości Grochowiaka. Od momentu spektakularnego debiutu literackiego – znakomicie przyjętego przez krytyków tomiku wierszy „Ballada rycerska” z 1956 r. – w wierszach Grochowiaka dają się zaobserwować cechy charakterystyczne dla całej jego późniejszej twórczości: inspirację kulturą francuską, motywy kultury barokowej i średniowiecznej, elementy groteski i estetyki brzydoty, ale nade wszystko postawa buntu wobec rzeczywistości.
Być może to właśnie ta cecha jego pisarstwa (ale i charakteru) sprawiła, że Grochowiak stał się bardzo szybko czołowym twórcą pokolenia „Współczesności” (do którego należeli także m.in. Ernest Bryll i Władysław Terlecki), nazwanej od tytułu pisma, na łamach którego drukowali utwory literackie i teksty publicystyczne.
Z poezją Grochowiaka najczęściej łączony jest termin „turpizm” zaczerpnięty z wiersza Juliana Przybosia „Oda do turpistów” z 1962 roku, w którym zaatakował on Grochowiaka, Różewicza i Białoszewskiego, oskarżając ich o umiłowanie brzydoty i fascynację śmiercią i rozkładem. Grochowiak podchwycił ten termin i nadał mu pozytywne znaczenie. Miał on oznaczać nie fascynację brzydotą i śmiercią, lecz zamiłowanie do rzeczy zwyczajnych, prowadzące do afirmacji rzeczywistości – dzisiaj tę postawę w jego twórczości nazywa się również mizerabilizmem. Grochowiak obok kilku znakomitych tomików wierszy wydał również liczne dramaty, wśród których najgłośniejsze to m.in. „Chłopcy” i „Szachy”. Jest również autorem wielu artykułów publicystycznych, zbiorów opowiadań i kilku powieści.
Po roku 1968 Grochowiak stał się obiektem ataków pokolenia „Nowej Fali”. Młodzi twórcy krytykowali czołowego poetę poprzedniego pokolenia zarówno za poetykę, która nie odpowiadała hasłom „mówienia wprost”, jak i za postawę społeczną. Ataki te, jak również problemy materialne Grochowiaka i jego pogłębiająca się choroba alkoholowa (która doprowadziła go w końcu do przedwczesnej) wytworzyły niedobrą atmosferę wokół jego postaci. Ponowny wzrost zainteresowania jego twórczością zaczął się w latach 90. XX wieku i trwa.
SALON ARTYSTYCZNY to nowy projekt Teatru Miejskiego adresowany do wszystkich wielbicieli poezji. Chcąc umilić Państwu jesienno-zimową aurę serdecznie zapraszamy do wspólnej lektury najpiękniejszych i najbardziej lubianych wierszy wybranych poetów. Wiersze czytać będą zaproszeni aktorzy razem z Państwem, naszymi Widzami.
Gospodynią spotkań jest JULIA WERNIO - znakomita reżyserka teatralna, współzałożycielka Teatru im. S. I. Witkiewicza w Zakopanem, była dyrektorka Teatru Współczesnego we Wrocławiu, wieloletnia szefowa Teatru Miejskiego im. W. Gombrowicza w Gdyni.
Serdecznie zapraszamy!
2 listopada 2020, godz. 18.00, WSTĘP WOLNY!
Projekt dofinansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury, w ramach programu "Edukacja kulturalna" realizowanego przez Narodowe Centrum Kultury.
Galeria zdjęć
Partnerzy
